زمان تقریبی مطالعه: 4 دقیقه
 

عبدالله حنظلی (دائرةالمعارف‌مؤلفان‌اسلامی)





ابوعبدالرحمان عبدالله بن مبارک حنظلی (۱۱۸-۱۸۱ق)، از فقها، راویان و علمای قرن دوم هجری قمری بود.


۱ - معرفی اجمالی



ابوعبدالرحمان عبدالله بن مبارک بن واضح حنظلی مروزی تمیمی، از موالی بنی حنظله و پدرش از ترک و مادرش از خوارزم بود. در سال ۱۱۸ق یا ۱۱۹ق متولد شد و در خراسان می‌زیست. ده سال و‌ اندی از عمرش نگذشته بود که به تحصیل علم پرداخت. وی از سلیمان تمیمی، عاصم احول، هشام بن عروه و دیگران روایت کرده و معمر بن سلیمان، سفیان بن عیینه، عبدالرحمان عطار و جمعی دیگر از او روایت کرده‌اند.

۲ - ویژگی‌ها



عبدالله جامع علوم فقه، تاریخ، حدیث و ایام العرب بود. او را شاعری شجاع، فقیهی با محبت و ثروتمندی سخی وصف کرده‌اند. ایشان محدثی موثق، امین و دارای احادیث زیادی است و همچنین درباره زهد و جهاد اشعاری دارد. گفته‌اند که ابن مبارک اولین کسی است که درباره جهاد کتاب نگاشت. وی به منظور کسب علم و برای تجارت و جهاد به شام، عراق، حجاز، مصر، یمن و روم سفرهایی کرد و سرانجام هنگام بازگشت از جنگ با رومیان در نزدیکی فرات و در رمضان سال ۱۸۱ق درگذشت و در هیت، منطقه‌ای در کنار فرات و اطراف بغداد دفن گردید.

۳ - تالیفات



آثار برجای مانده از حنظلی این گونه است: السنن، التاریخ، التفسیر، الزهد، البر و الصلة رقاع الفتاوی الاربعین الدقائق فی الرقائق و الجهاد.
[۱۹] کحاله، عمررضا، مستدرک معجم المؤلفین، ص۴۲۸.
[۲۷] اعلمی، محمدحسین، دائرة المعارف الشیعیة العامه، ج۲، ص۳۵۷.


۴ - پانویس


 
۱. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۷، ص۲۲۵.    
۲. ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۷، ص۳۷۲.    
۳. خطیب بغدادی، احمد بن علی، تاریخ بغداد، ج۱۰، ص۱۵۳.    
۴. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۴، ص۱۱۵.    
۵. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۷، ص۲۲۵.    
۶. خطیب بغدادی، احمد بن علی، تاریخ بغداد، ج۱۰، ص۱۵۱-۱۵۲.    
۷. ابن حبان، محمد بن حبان، الثقات، ج۷، ص۸.    
۸. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۷، ص۲۲۵.    
۹. ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۷، ص۳۷۲.    
۱۰. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۴، ص۱۱۵.    
۱۱. ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۷، ص۳۷۲.    
۱۲. ابن قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، المعارف، ص۵۱۱.    
۱۳. ابن حبان، محمد بن حبان، الثقات، ج۷، ص۷.    
۱۴. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۵، ص۴۲۱.    
۱۵. ابن ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ص۲۸۰.    
۱۶. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۱، ص۵۷.    
۱۷. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۱، ص۹۱۱.    
۱۸. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۱، ص۴۳۸.    
۱۹. کحاله، عمررضا، مستدرک معجم المؤلفین، ص۴۲۸.
۲۰. ابن عبد ربه‌ اندلسی، احمد بن محمد، العقد الفرید، ج۲، ص۳۰۴.    
۲۱. قرشی، عبدالقادر بن محمد، الجواهر المضیئه، ج۱، ص۲۸۱.    
۲۲. جاحظ، عمرو بن بحر، البیان و التبیین، ج۲، ص۲۴.    
۲۳. شیرازی، ابراهیم بن علی، طبقات الفقهاء، ص۶۱.    
۲۴. بخاری، محمد بن اسماعیل، التاریخ الکبیر، ج۵، ص۲۱۲.    
۲۵. ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۱۲، ص۲۲۰.    
۲۶. ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۳، ص۳۲.    
۲۷. اعلمی، محمدحسین، دائرة المعارف الشیعیة العامه، ج۲، ص۳۵۷.
۲۸. ذهبی، محمد بن احمد، تذکرة الحفاظ، ج۱، ص۲۷۷.    


۵ - منبع



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۶۹، برگرفته از مقاله «عبدالله حنظلی».






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.